Door: Maria Andres Senante
Het kleine Duitse Pakistan, zo noemen mijn collega’s het gebied waar het hotel staat. De wijk in Berlijn waar ik woon. Ik schrok van die naam, want ik dacht meteen dat het een erg racistische opmerking was. En dat vind ik nog steeds.
Hoewel Berlijn de hoofdstad van Duitsland is, dacht ik dat het net zo veilig zou zijn als de rest van de Duitse steden die ik ken. Sommige gebieden in Berlijn zijn zeker veilig. Maar ik dacht dat mijn dagelijks leven niet af zou hangen van mijn angst om ’s nachts alleen naar buiten te gaan.
Mijn wijk is niet de veiligste wijk van Berlijn, dat is helemaal waar. De politie is hier elke nacht en het is minstens een keer per week op het nieuws, een overval, een gevecht, een schietpartij… We zijn veel alcoholisten, drugsverslaafden en prostituees tegengekomen in het hotel. Drugsdealers zie je op elke hoek. Ze verstoppen zich niet eens.
Vanaf de eerste dag is me verteld om niet alleen naar buiten te gaan als het donker is, met niemand te praten en zeker geen nachtdiensten te draaien. Mensen voelen zich niet veilig. Ik dacht dat ze overdreven, totdat ik me realiseerde dat we elke maand overvallen hadden of autoruiten die sneuvelden in de garage van het hotel, waar het in theorie volkomen veilig is.
In Spanje ben ik gewend om daklozen op straat te zien bedelen om geld of eten. In Maastricht is dit echter niet het geval, ik ben een beetje vergeten dat er mensen zijn voor wie niet wordt gezorgd. Nou, ik ben terug in een stad waar op elke tweede hoek een dakloze staat. Er zijn bekende Berlijnse tramstations waar we niet mogen stoppen vanwege dakloze drugsverslaafden, wat gevaarlijk kan zijn.
Hoewel dit gebied niet het veiligste is, heeft het een geweldig groot winkelcentrum, dat vrij bekend is. Naast het winkelcentrum ligt een treinstation, wat betekent dat je hier gemakkelijk kunt komen. Veel mensen uit heel Berlijn komen naar dit gebied om te winkelen en “Döner” te eten.
Het is verbazingwekkend om te zien hoe verschillend de wijken in Berlijn zijn. Ik was geschokt door de opmerkingen van mensen over de wijk waar ik woonde, want voor mij was het overdag een vrij normale wijk. Ik was bevooroordeeld en werd bang om hier te gaan wonen vanwege de opmerkingen van mensen. Ze probeerden me echter te helpen en te beschermen. Maar het voelde racistisch voor me… Ze bleven maar hameren op de naam “klein Pakistan”, wat al een oordeel is voor alle Pakistani. Alsof ze allemaal gevaarlijk zijn. Dat het een immigrantenwijk is, betekent niet altijd dat het gevaarlijk is. Ik heb met mijn collega’s gepraat en gezegd dat ik het niet eens was met hoe ze deze wijk noemden. Onthoud alsjeblieft altijd dat je niet moet generaliseren en mensen moet bevooroordelen.
Mijn leven in deze buurt is niet wat ik ervan verwacht had, maar het is een andere ervaring. Ik raakte er echter aan gewend en plande mijn dag dienovereenkomstig, zodat ik ’s avonds niet al te laat buiten zou zijn.
